Ontmoet Maud; Buitenmens met een warm hart
Als klein meisje hadden dieren altijd al een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. Zo bekommerde ik mij om verdwaalde regenwormen en gaf ik huisjes aan pissebedden. Toen ik ouder werd merkte ik dat ik me echt mezelf voelde als ik heerlijk aan de wandel was met mijn uitlaathond, of aan het rommelen was bij mijn verzorgpony’s. Dan was ik rustig, stond ik met beide voeten op de grond (of nouja in de modder meestal), en was ik eventjes uit dat altijd maar doorrazende hoofd.
Mijn pad verliep lang niet altijd in de mooie rechte lijn die ik voor ogen had, zo kreeg ik een eetstoornis en later werd ik flink getackeld door een burn-out. Maar waarom in hemelsnaam, ik had toch alles prima voor mekaar??
In het dagelijkse leven kon ik helaas niet alleen maar rommelen bij de paarden, of lange wandelingen maken. Als jong gevoelig meisje kon het klaslokaal een gezellige plek zijn, maar vaak was het ook intens en best wel overweldigend. Ik werd stiller, begon me meer terug te trekken en had altijd duizend antennes aan staan om te checken “doe ik het wel goed?”, “vinden mensen mij nog wel aardig?” en “gaat het wel goed met hem of haar, wat kan ik daaraan doen?”. Nu denk ik pfoee wat vermoeiend! Maar toen had ik het niet eens bewust door.
Jaren later kwam ik er pas achter dat niet iedereen haar hoofd zo werkt (en dat dat dus ook niet hoeft!). Op dat punt had mijn verantwoordelijkheidsgevoel, drive om alles goed te doen en betrokkenheid met mijn omgeving me al eindeloos laten doorgaan. Maar of dat nou duurzaam was? Niet bepaald.
Ik had geen contact met mijzelf en ik had geeeen idee wat ik nou zelf voelde (en waren dat eigenlijk wel mijn gevoelens, of had ik weer de emotie van een collega/man in de trein/of mijn partner opgepakt?). Wat ik zelf nodig had was daardoor nieuw en vreemd terrein, daar had ik nog nooit echt aandacht aan besteed.
Achteraf gezien een perfecte voedingsbodem voor mijn eetstoornis en burn-out, op het moment zelf een totaal onbegrepen en mega frustrerende ervaring.
Meerdere therapeuten en coaches volgden, maar ik miste iemand die mij echt mijn kern van mijn gedrag kon laten begrijpen en die tegelijkertijd door mijn mooie wenselijke antwoorden kon prikken (die antwoorden kon mijn hoofd namelijk super netjes formuleren, maar voelde ik ze ook echt? Niet echt.). Iemand die niet terugdeinsde van mijn meestal weggestopte maar soms ook intense emoties.
Uiteindelijk bleken een van mijn beste therapeuten mijn paarden te zijn, hun eerlijkheid, vriendelijke zetjes, confronterende inzichten maar ook hun onvoorwaardelijke liefde, leerden me waar mijn eetstoornis nou eigenlijk echt voor stond, wat ik dacht dat de controle en focus op eten me bracht, maar ook waar ik voor wilde leven en wat de lichtjes in mijn ogen weer kon aanzetten!
In de afgelopen jaren navigeerde mijn levenspad zich langs verschillende studies, opleidingen, en banen, en bracht me uiteindelijk hier, mijn eigen praktijk! Gedreven door mijn ervaringsdeskundigheid, gesterkt door neurowetenschappelijke en coaching achtergrond, en teruggebracht in het hier en nu door mijn prachtige paardencollega’s, combineer ik mijn passies en help ik met ontzettend veel plezier mensen zoals jij stappen te maken op hun eigen pad!
Benieuwd hoe ik jou kan helpen? Stuur me een berichtje en we hebben het er vrijblijvend over.
Ik ontmoet je graag!